Pierwszy wiosenny śnieg

Jako osoba za pełnoprawną zimę uznająca jedynie okres pełen śniegu, w tym roku zimą się nie nacieszyłam. W tym sezonie miałam nadzieję zobaczyć jak z białym krajobrazem poradzi sobie Nikon, jako że nie tylko Canon ale i Sony najgorzej wypadły właśnie z zimą.
Nie musiałam jednak długo martwić się brakiem śniegu w trakcie zimy, bowiem pojawił się ledwo zaczęła się wiosna, bo już 22 marca.

 Przyznam się, że początkowo byłam zawiedziona. Zdjęcia wydawały mi się mdłe i zbyt ciemne, a mam już szczerze dosyć aparatów robiących g., bo światło jest z nie tej strony.

Jako że było zimno, a ja nie umiem obsługiwać aparatu w rękawiczkach, szybko przestałam zwracać uwagę na to, że w kadr włażą jakieś kije a konie są mokre.
W dodatku na dobry początek Cassino się dwa razy wywrócił.

Na jego nieszczęście potraktowałam tę sesję jako test dla tego pana. Z jakiegoś powodu zapamiętałam go jako problematycznego modela, który słabo prezentuje się w obiektywie. Niestety fakt, że na sesjach od razu się pokłada nie działał na jego korzyść.
Pamiętacie? Tutaj też tylko wyszedł i leżał.

W trakcie zdjęć nie wzięłam jednak pod uwagę ważnego czynnika. Mam ten aparat od stosunkowo niedawna i najwyraźniej nie przyzwyczaiłam się jeszcze do jego wyświetlacza. Kiedy ja krzywiłam się na ciemnego konia i fotografowałam modele na jaśniejszym trybie, Nikon robił zdjęcia całkiem jasne.

Przez to niestety wiele zdjęć prześwietliłam, chociaż z drugiej strony dzięki temu Cassino nie wypadł tak źle.

Jak zawsze, tylko wyjdę z aparatem i nagle kicia się pojawia.

Jako że chłopak był grzeczny do końca sesji i ostatecznie nie wyszedł źle, chyba zasłużył na jeszcze jedną szansę.

Podoba mi się, że wałach na zdjęciach potrafi lśnić się różnymi kolorami.

Ponieważ sesja wyszła krótka, postanowiłam wstawić jeszcze dwie niewielkie sesje. Inaczej zapewne bym z nimi zalegała kolejnych pięć lat.

Według chronologii oto pierwsza z ich.

O ironio nie zaprezentowałam jeszcze tej kucynki, a pojawia się na blogu już drugi raz.

 Jak widać po śladach na ciele planuję odciąć jej szyję. Nieco drastyczne nawet jak na mnie, przyznaję.

W drugiej z sesji customów pokazał się Ziko (post z jego zdjęciami).

 Bardzo podoba mi się ten lód na mchu.

 To tyle z artyzmu, a jak to było naprawdę?

 Moim zdaniem trawa wyglądała nadzwyczajnie.

 A podstawka, cóż...

 Była zamarzniętą wodą z miski.

Mimo wszystko lód zawsze wydawał mi się niezwykły.

Co do moich modeli, to poprzedni tydzień rozpoczęłam bardzo aktywnie. Zrobiłam dwie krótkie sesje, poskrobałam Ziko, zabrałam się za sprzęt. W tak zwanym międzyczasie mój tata musiał wstąpić na chwilę do domu i przywiózł mi spakowane uprzednio na podróż Cassina i Lil'a.
Niestety, wraz z tajemniczym zniknięciem niedokończonego siodełka na skalę LB (w które zapewne zamieszany był August) zaginęły moje chęci do tworzenia; ucierpiały na tym także rysunki.
Nie jestem pewna, czy będę malować Fatana, ponieważ nie mam werniksu, a chciałabym porbić mu jeszcze jakiś sprzęt. Może w końcu skończę Lil'a, najwyższy czas.

O ironio, mimo e-lekcji mam sporo czasu, czuję jednak, że go marnuję.