I am still standing - ta piosenka towarzyszy mi od przygotowań do matur, kiedy to szykowałam się, żeby ponieść konsekwencje moich szalonych wyborów rozszerzeń. I gra mi w duszy po dziś dzień, bo nadal mierzę się z konsekwencjami moich szalonych życiowych wyborów.
Byłam na studiach i stwierdziłam wyraźnie, że to nie moja bajka - po prostu. Dzisiaj, po diagnozie, mogę już wyjaśnić dokładnie, że to wina mojego ADHD, że układ zajęć dziennych zabija resztki jakichkolwiek prób zorganizowania się, że małe studenckie zadanka są dla mojego adhdowego mózgu jak schody z dwumetrowymi stopniami. I że koniec końców chciałam robić wszystko, a nie robiłam nic, i ten stan mnie dobijał.
Wtedy mogłam jedynie powiedzieć, że studia nie są dla mnie i tyle. Rzuciłam to cholerstwo, stwierdziłam krótko - szkołę skończyłam i nie wracam, tęsknić nie będę. Poszłam do roboty. I w sumie było fajnie.
Więc jakim cudem znowu jestem na studiach?
Rozglądam się teraz po tym chaosie dookoła i mam go dosyć coraz bardziej. Postów na blogu nie ma, zero nowych customów, sprzętu nawet nie opisałam. Blog podupadł i doskonale zdaję sobie sprawę, że to z mojej własnej winy. Co to ma być? Halo!
W 2019 roku padając na twarz napisałam 20 postów, a w ostatnich latach zaledwie 7 i 8. Te statystyki mnie przerażają.
Szykuję Wam post o pieskach, ale zapchałam komputer i teraz muszę kombinować jak przegrać zdjęcia, a mój adhdowy mózg ma error, bo to już za dużo do roboty.
Rysunków też nie kończę prawie wcale i dostaję cholery, bo zawsze coś jest nie tak jak być miało.
Umarłam i nie żyję, i nie wiem co robię całymi dniami. Turlam się do przodu chyba.
Bardziej krótka notka niż post, chciałam tak dać znać, że jeszcze stoję i walczę, i szykuję ten nowy post. No i poskarżyć się trochę na moje nieogarnięte życie, bo gdzie jak nie tutaj.
A do maturzystów - trzymam kciuki, dacie radę kochani! Mogę kogoś nauczyć rozprawki na podstawę, tak last minute jeśli ktoś naprawdę nie ogarnia. Ale mam nadzieję, że Wy tam już wszystko ogarniacie c;
