Opowieści ciąg dalszy

 

W żadnej części
W jej spisie treści się nie mieścił
W dalszej części
Nie ma go w tej opowieści 

 

Odżyłam, napisałam, zniknęłam, poszłam sobie i oto wracam z ciągiem dalszym opowieści, które skoro już zaczęłam, to wypadałoby kiedyś i skończyć.

Blogowo-figurkowo jestem tak martwa, że aż trudno w to uwierzyć. Ciężko się teraz zmotywować do powstania z martwych.

Ale obiecałam Wam opis klaczy z terierem, a wakacje się skończyły, mam czas i dostęp do internetu. Pora coś napisać.

 

Tym razem klacz nie była nawet na mojej chciejliście, ale moja siostra znalazła ją na półce w Rossmannie. Słowo daję, ona chyba nie ma co robić z pieniędzmi, tylko kupować collecciaki które lądują u mnie.

Wiele osób w internecie zachwycało się tą klaczą, ale mnie jakoś przesadnie nie urzekła. Ot, taki sobie konik. Poprawny anatomicznie, z poprawnym malowaniem.

Powiedziałabym, że przez to jest w pewnym sensie wręcz mdła. Nic konkretnego nie rzuciło mi się u niej w oczy, nie przykuło uwagi. Jedyne co, to fakt że białe plamy (a właściwie chyba plama?) z jakiegoś powodu są śliskie w dotyku i błyszczące. Odmiana na pysku i pies nie.

Poza tym nie mam nawet za bardzo co o niej pisać. Koń jaki jest, każdy widzi na zdjęciach.

Sama nie wiem czy zostawię jej psa, bo tak jak kot u pana nr 88916 wręcz sam się prosił o usunięcie, tak terier wydaje się być dość dobrze przymocowany, a nie chciałabym zniszczyć ani konia, ani jego, bo bądź co bądź jest całkiem ładny. Nieco krzywy i kolor ma identyczny z koniem, co również czyni go nieco mdłym, ale to nie zmienia faktu, że jest ładniutki.

Swoją drogą nieźle to rozegrałaś Collecto, prosty sposób na uniknięcie niedomalowań między psem a grzbietem. Well played.

Rzut od dołu na brzuch i kopytka, ale nie liczcie na rzut od góry.

 

Podobnie jak w przypadku rudego kolegi z kotem, nie wiem co z nią począć. Po głowie chodzi mi zwykłe przemalowanie, chociaż nie zrywać grzywy, jak to tak? Toż to powinność i tradycja. A może pobawię się Apoksy Sculpt i trochę te włosy podrasuję, bo chociażby ogon ma potencjał, tylko że jest mdły.

A może w ogóle jej nie pomaluję? Z resztą ta śliska część może sprawiać kłopoty.

 

No i zrywać czy nie zrywać tego psa? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi.

 

Eh, kurczę, chyba nigdy się nie obudzę po tej przerwie. W tym poście jest tyle życia, że aż wcale.

A na koniec jeszcze kopyta zimnioka z kotem, cause why not.

Żegnajcie i widzimy się za chwilę, bo zrobiłam masę zdjęć, to czemu by nie pisać?

 

Do nienapisania!