No damsel in distress

Materiał na tego posta mi uciekł i w zasadzie nie miałam co wstawić, ale bardzo chciałam się odezwać i poględzić na temat kwarantanny, dlatego postanowiłam poględzić i bez reszty posta.

Wiem że większość osób wypatruje końca kwarantanny, jednak ja przyjęłam z radością wczorajsze oświadczenie, że do wakacji nie wrócimy do szkół. 

Uważam to za mądry krok, chyba nawet najbardziej znudone osoby muszą się zgodzić, że szkoły to idealne miejsce na roznoszenie się wirusa. Przede wszystkim jednak jak bardzo frustrująca nie byłaby e-nauka, mi jest tutaj zdecydowanie lepiej niż w szkole. Jak czytelnicy tego bloga zapewne zauważyli odżyłam; podłubałam nieco w figurkach i zrobiłam trylion rysunków - bo mam w końcu na to czas. I chociaż przedtem głupio mi było cieszyć się z nieszczęścia innych, bo żałowałam jednak osób zamkniętych w domach, podczas gdy ja wychodziłam na zewnątrz nawet idąc do kuchni, to teraz, kiedy otwierane są kolejne miejsca i wszyscy mają więcej swobody, nie czuję się nawet winna mówiąc otwarcie, że cieszy mnie przedłużenie kwarantanny.

Muszę przyznać, że teraz mam jakiś zastój, zestaw niedokończony stoi w miejscu, gumiaki leżą odłogiem, a po tym jak wzięłam się wczoraj za Lil'a stwierdziłam że nienawidzę malować Traditionali i siwek jeszcze sobie poleży. 

Pewnie przez to, że mam ostatnio parszywy humor. Niemal nałogowo robię ciągle proste rysunki digital, co jednak nie jest przecież takie znowu najlepsze, bo siedzę zdecydowanie za dużo przed ekranem.

Nadal Wam nie przedstawiłam mojego instagrama rysunkowego @n.a.t.h.i.n.g_d.o.o.d.l.e.s, chociaż i tak już go prawie wszyscy widzieli cx Wstawiłam tutaj moje ulubione spośród zamieszczonych tam paciajków, żeby nie było tak pusto.

Jak może niektórzy z Was widzieli zabrałam się także za tzw. edity - przeróbki screenów z gier. Zrobiłam już trzy, co jak na moje tempo jest dość sporą liczbą c; Muszę zrobić jakieś zdjęcie na kolejny, bo mam ochotę na kolejny, ale nie mam materiałów. 

Nie będę sztucznie skromna: tak, jestem dumna, chwalę się.

PRZED

PO

 

PRZED

PO

Odłogiem od początku przerwy leżą moje rysunki długopisem. Jako ostatniego skończyłam tego pana:

Boli mnie to trochę, bo mam wrażenie że w ogóle nie uczę się rysować jeśli chodzi o kształt koni, jednak nie mam jakoś ochoty chwycić ponownie za długopis.

Rzeczą która na pewno mnie boli jest fakt, że nie jeżdżę i nie mam żadnych szans na treningi z moją instruktorką, przez co w ogóle nie uczę się jeździć. Zawsze spędzałam w taki ,,bierny" sposób wakacje i już to ciężko było mi przeboleć, a co dopiero teraz pięć miesięcy.

Mam wrażenie, że chociaż mam tyle czasu to go marnotrawię i stosunkowo mało zrobiłam. Może jednak jakoś się z tego wygrzebię.

Ten post miał być pozytywny i wręcz radosny, ale musicie mi wybaczyć, mam jakiś wisielczy humor. Mimo że boli mnie Zoom trzy razy dziennie z czego dwa razy lekcje podwójne, bo ,,taki mamy plan" to mam się lepiej niż w trakcie normalnej szkoły.

A jak pomyślę, że zamiast rozstrzału e-lekcji - jak po lekcji o 10:50 kolejna dopiero o 14:00 - miałabym dwa okienka, to jakoś tak łatwiej go znieść.

Mimo mojego dzisiejszego narzekactwa ogółem jest raczej lepiej niż gorzej.

~~~~~~~~~~

Nie wiem jak Wy, ale ja czuję się częścią ważnych wydarzeń. Pierwszym był zeszłoroczny strajk nauczycieli, drugim jest pandemia. Potem wnuki będą pytać jak my sobie radziliśmy i robić wielkie oczy słysząc o sześciomiesięcznych "wakacjach" c;